«Το Θαύμα της Άννι Σάλιβαν» του Γουίλιαμ Γκίμπσον σε σκηνοθεσία Νίκου Νικολαΐδη
Ομολογώ, πως αυτά τα δύο σχεδόν χρόνια της πανδημίας, με την απουσία μας από τις αίθουσες, το άνοιξε-κλείσε των θεάτρων, γίναμε λιγάκι πιο επιεικείς με τα θεατρικά μας δρώμενα. Η δίψα για θέατρο μας έβαλε σε μία άλλη νοοτροπία, να χαιρόμαστε και να απολαμβάνουμε την στιγμή και την παράσταση, αφήνοντας λιγάκι πιο πίσω την ποιοτική, αισθητική, τεχνική, υποκριτική και σκηνοθετική της στάθμη.
Περνώντας όμως η περίοδος χάριτος, παρακολουθώντας αρκετές παραστάσεις μετά την χαλάρωση των μέτρων και το άνοιγμα των θεάτρων, αντιλαμβάνομαι πως οι απαιτήσεις μου ως θεατή επανέρχονται και επιθυμώ ξανά το καλό θέατρο, χωρίς φανφάρες, βερμπαλισμούς, κουραστικά σκηνοθετικά ευρήματα, επιτηδευμένες σκηνοθετικές οδηγίες για εντυπωσιαμό. Στο θέατρο αναζητούμε την ψυχή, την αλήθεια, την εσωτερικότητα, την λιτότητα, την συγκίνηση, την κάθαρση της ψυχής.
Μετά από αρκετά χρόνια, με ελάχιστες μόνο εξαιρέσεις, έφυγα από το Σατιρικό Θέατρο πολύ συγκινημένος από παράσταση. Παρά το γεγονός ότι έξω με περίμενε το χαλασμένο μου αυτοκίνητο, πράγμα που ξέχασα κατά την διάρκεια της παράστασης, επανήλθε μέσα μου εκείνη η ευφορία της εξόδου από μία θεατρική αίθουσα γεμάτος με συναισθήματα. Εκείνο το αίσθημα που νιώθεις την ψυχή σου να ευφραίνεται και να εντυπωσιάζεσαι από την λιτότητα μία τόσο γεμάτης συναισθήματα παράστασης.
Η παραγωγή του Σατιρικού Θεάτρου που κατέβηκε ξαφνικά με γεμάτο θέατρο «Το Θαύμα της Άννι Σάλιβαν» του Γουίλιαμ Γκίμπσον σε σκηνοθεσία Νίκου Νικολαΐδη ευτυχώς επέστρεψε για ένα ακόμα κύκλο παραστάσεων. Πέρασε αρκετός καιρός να δω μία τόσο καλοκουρδισμένη παράσταση, μία έξοχη κινησιολογική διδασκαλία επί σκηνής από τον Παναγιώτη Τοφή, ένα λιτό και απέριτο σκηνικό με τις καρέκλες και το τραπέζι να μετακινούνται από τους ηθοποιούς αριστοτεχνικά, να μεταμορφώνονται χωρίς να αλλάζουν και να κινούνται πότε σαν δείκτες ρολογιού πότε να μετατρέπονται σε σταθμός τρένου, σε βαγόνι και πότε σε σκαλιά. Γύρω από ένα τραπέζι και μερικές καρέκλες, σε σκούρο μπλε φόντο ξετυλίγεται η ιστορία της θρυλικής και επίμονης δασκάλας Άννι Σάλιβαν (Μαρίνα Μανδρή) και της μικρής Έλεν Κέλερ που ερμηνεύει εντυπωσιακά 12χρονη μαθήτρια Γεωργία Χάσικου που παίρνει το πιο δυνατό χειροκρότημα.
Η ιστορία της παράστασης βασίζεται στην πραγματική "μαρτυρία" της κωφάλαλης και τυφλής Έλεν Κέλερ και την προσπάθεια της δασκάλας της Άννι Σάλιβαν να την κάνει να επικοινωνήσει με το περιβάλλον της, να βγει από το σκοτάδι της και να αρχίσει να ζει "μαζί". Ένα βιογραφικό ντοκουμέντο- ύμνος στην ανθρώπινη θέληση, ευαισθησία, γνώση μα και στον ηρωικό αγώνα του ανθρώπου ενάντια στις αδυναμίες του.
Η νεαρή Έλεν Κέλερ χάνει σε βρεφική ηλικία την όραση, την φωνή και την ακοή κι έκτοτε περιπλανιέται χαμένη στις σκέψεις της. Σε ένα κόσμο δίχως λέξεις δικές της, δίχως επικοινωνία χωρίς καμία συσχέτιση σημαίνοντος και σημαινόμενου. Οι γονείς της την υπεραγαπούν μα δεν γνωρίζουν τον τρόπο για να την βοηθήσουν. Προσπαθούν να την μεγαλώσουν με αγάπη άνευ ορίων που δεν είναι πάντα η "καλύτερη" συνταγή. Τα παιδιά χρειάζονται να ξέρουν τα όριά τους. Μα τι μπορεί να κάνει κάποιος χωρίς να έχει τα κατάλληλα εκπαιδευτικά εργαλεία και τις αρμόζουσες γνώσεις; Με την ωριμότητα που τους χαρακτηρίζει αντιλαμβάνονται πως η κόρη τους χρήζει ειδικής εκπαίδευσης για να βρει την ευτυχία στη ζωή. Έτσι οι γονείς -για να να πάψει η Έλεν να ζει σαν αγρίμι- ζητούν βοήθεια από την πρώην τυφλή δασκάλα Άννι Σάλιβαν που με την άφιξή της στο σπίτι ξεκινούν τα θαύματα. Επίμονη, γεμάτη πείσμα και αγάπη καταφέρνει να εισχωρήσει στον μοναχικό κόσμο της 'Ελλεν και να την διδάξει πως να επικοινωνεί, πως να υπακούει μα το πιο σημαντικό πως γύρω της υπάρχει ένας ολόκληρος καινούργιος κόσμος έτοιμος να "αποκαλυφθεί".
Η μικρή Έλεν με την υπομονετική καθοδήγηση της δασκάλας της βγαίνει από το λεκτικό της σκοτάδι και καταφέρνει να μιλήσει με τη νοηματική γλώσσα. Στη συνέχεια της ζωής της μαθαίνει να γράφει, να διαβάζει με τη μέθοδο Μπράιγ, σπουδάζει σε γνωστά κολέγια, όπου αριστεύει και αφιερώνει όλη της τη ζωή στην εκπαίδευση των τυφλών και κωφών, διδάσκοντας καινοτόμα παιδαγωγικά συστήματα και διαφωτίζοντας γονείς και δασκάλους μέσα από την εμπειρία της.
Με μία υπέροχη Μαρίνα Μανδρή να παίζει τον ρόλο της αβίαστα και φυσικά, χωρίς φωνές και υπερβολικούς θεατρινισμούς, χωρίς δράμα για το δράμα σε ένα κείμενο που σημασία είχε να σε συγκινήσει κλιμακωτά και όχι να σε κάνει να κλαις δακρύβρεχτα σε όλη τη διάρκεια της παράστασης, η θεατρική αυτή εμπειρία ήταν από εκπληκτική έως διαφωτιστική. Όλοι οι ηθοποιοί έδωσαν τον εαυτό τους στη σκηνή αλλά αξίζει ξεχωριστή αναφορά στο 12χρονο κορίτσι-θαύμα της παράστασης που επέδειξε ταλέντο και ωριμότητα εντυπωσιακή.
Ιδιαίτερη στιγμή της παράστασης η σκηνή με το νερό. Η πάλη της δασκάλας και η στιγμή που η μαθήτρια αρχίζει να αντιλαμβάνεται το νόημα της γλώσσας, τη σημασία των αντικειμένων και να τα συσχετίζει. Οι δύο ηθοποιοί-ηρωίδες της παράστασης, σε ένα εξαιρετικό στιγμιότυπο από τον σκηνοθέτη Νίκο Νικολαϊδη οδηγούνται μαζί σε μία αναβάπτιση, σε μια ενηλικίωση ξεπλένοντας η καθεμία τους το παρελθόν της, καθαρίζοντας όλες τις πληγές τους με το άφθονο τρεχούμενο νερό της βρύσης. Μία εξαιρετική σκηνή, λυτρωτική για ηθοποιούς και θεατές.
Η Άννι Σάλιβαν και η μαθήτριά της Έλεν Κέλλερ πάντα θα είναι ένας φάρος ελπίδας για κάθε μοναχική καρδιά μα και πρότυπα δύναμης που δίνουν γροθιά στα "επιφανειακά" προβλήματα που γιγαντώνονται στο μυαλό μας. Θα παραμείνουν για πάντα πρότυπα ανθρωπιάς, θέλησης και πίστης στον αγώνα για μια καλύτερη και πιο δίκαιη ζωή. Άξιες θαυμασμού “θαυματοποιοί” κι αν έχετε διάθεση να "νιώσετε" τις στιγμές τους, δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερη ευκαιρία από την παράσταση αυτή που ήταν απέραντα κι ειλικρινά αξιοπρεπής.