Ένα θεατρικό έργο το οποίο καρμικά βρέθηκε την κατάλληλη περίοδο στην κατάλληλη περίσταση μιλώντας κατευθείαν στις ψυχές μας υπενθυμίζοντας μας όλα εκείνα τα οποία είχαμε αφήσει πίσω
Αυτές τις μέρες τριγυρίζει στο μυαλό μου εκείνη η πρώτη μου επαφή με την... “νέα κανονικότητα”. Η πρώτη άρση των μέτρων, η λήξη της πρώτης καραντίνας, το άνοιγμα της χώρας, η βόλτα χωρίς sms. Η επιστροφή στην κανονικότητα. Εκείνες τις ημέρες βίωνα την ψευδαίσθηση της αρχής του τέλους μίας πρωτόγνωρης, σκληρής συνθήκης που με περιόρισε στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μου και “κλείδωνε” τον αυθορμητισμό μου, την ελευθερία μου, απαγόρευε τα φιλιά, τις αγκαλιές, τις συναντήσεις, τις παρέες, την επαφή...
Αυτή η πρώτη επαφή με τον πραγματικό κόσμο, λίγο μετά την καραντίνα Μαρτίου του 2020, ήρθε για μένα εκείνες τις ημέρες μέσα από το θέατρο. Η παραγωγή του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου με το έργο του Θόρντον Ουάιλντερ “Η μικρή μας πόλη” θα παραμείνει στην ιστορία από τη μία ως η παράσταση που εγκαινίασε το νέο θεσμό του ΘΟΚ “Εκτός έδρας” με παραστάσεις σε δήμους και κοινότητες του νησιού, σε συνεργασία με τον Επίτροπο Ανάπτυξης Ορεινών Κοινοτήτων και από την άλλη ως η πρώτη θεατρική παράσταση με την παρουσία κοινού στην Κύπρο μετά την άρση της πρώτης καραντίνας.
Ο ΘΟΚ έδωσε το έναυσμα για την επιστροφή των πολιτιστικών δρώμενων στην χώρα με την καλοκαιρινή πρεμιέρα της συγκεκριμένης παραγωγής στις 9 Ιουνίου 2020. Ένα σχεδόν χρόνο πριν. Ένα θεατρικό έργο το οποίο καρμικά βρέθηκε την κατάλληλη περίοδο στην κατάλληλη περίσταση μιλώντας κατευθείαν στις ψυχές μας υπενθυμίζοντας μας όλα εκείνα τα οποία είχαμε αφήσει πίσω και θεωρούσαμε δεδομένα στην προ πανδημίας εποχή.
Δεν με ενδιέφερε αν η συγκεκριμένη παράσταση ήταν σπουδαία ή κακή. Δεν ήθελα να σταθώ σε καμία αδυναμία της ή σε κανένα εντυπωσιασμό. Αν με ρωτάς σήμερα δεν θυμάμαι καν να σου πω. Ξέρω μόνο ότι ένιωσα πρωτόγνωρα συναισθήματα. Η παράσταση αυτή μίλησε απευθείας στην καρδιά μου και είμαι σίγουρος πως το ίδιο συνέβη σε όλους τους θεατές που βρέθηκαν εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ της 9ης Ιουνίου 2020 στο αμφιθέατρο της Σχολής Τυφλών στη Λευκωσία. Μαγεμένοι και συγκινημένοι νιώθαμε ελεύθεροι μέσα από το θέατρο. Βάλασαμο και λύτρωση, σας μαγεμένα ποντίκια από τον αυλητή του Χάμελιν στο γνωστό γερμανικό παραμύθι. Εκείνο το βράδυ παρακολούθησα, ίσως, την ωραιότερη παράσταση της ζωής μου. Βίωσα την πρώτη επαφή που τα νώτα μου έσμιξαν με των διπλανών μου (οι μάσκες δεν ήταν ακόμη υποχρεωτικές σε εξωτερικούς χώρους) και των ανθρώπων που συνάντησα στην είσοδο μου και στην εξοδό μου από τη Σχολή Τυφλών. Μαζί μας ένας παλμός οι ηθοποιοί πότε με μάσκες πότε χωρίς, με τα αντισηπτικά διακριτικά να λαμβάνουν μέρος και να γίνονται κομμάτι της παράστασης προοικονομούσαν την νέα μας κανονικότητα.
«Γιατί άραγε οι άνθρωποι δεν νιώθουμε το μεγαλείο της ζωής όσο είμαστε ζωντανοί; Κάθε στιγμή, κάθε λεπτό;» αναρωτιέται η Έμιλι Γουέμπ, η νεαρή ηρωίδα του έργου. Για τον ίδιο λόγο που λησμονούμε όχι μόνο τα ασήμαντα, μα και τα σημαντικά. Στη δημοκρατία της μνήμης όλα είναι ίσα: η γεύση του φαγητού απ’ τα χέρια της μητέρας μας, ένα χάδι, η βαναυσότητα του πολέμου, οι χειρονομίες των εραστών, η φευγαλέα ευτυχία, οι πίκρες, τα θαύματα, γεγονότα που ορίζουν ακαριαία ένα “πριν” και ένα “μετά”.
Το απλό πλην όμως πολυεπίπεδο και στιβαρό έργο του Ουάιλντερ μας υπενθύμισε ένα χρόνο ακριβώς πριν τι εστί ζωή και μας αποκάλυψε με μαεστρία όλες τις διαστάσεις της. Αποθέωσε το καθημερινό, το τετριμμένο, όλες εκείνες τις στιγμές που δραπετεύουν σαν άμμος μέσα απ’ τα δάχτυλά μας, όλα τα σημεία συστολής και διαστολής που συνθέτουν τη ζωή, αυτό το πολύμορφο, πολύτιμο, ανεξήγητο για πολλούς και θαυμαστό φαινόμενο.
Εκείνο το βράδυ ο ΘΟΚ μας κάλεσε να βρεθούμε όλοι ξανά στις θέσεις μας και να θυμηθούμε όλα εκείνα τα ασήμαντα, όλα τα μικρά, τα ελάχιστα, που κάνουν τη ζωή μας, ζωή. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την πρώτη επαφή, κυρίως διότι διετελέσθη μέσα από το θέατρο. Το θέατρο που επιτέλεσε στον μέγιστο βαθμό τον σκοπό του: την κάθαρση μέσα από ένα σπουδαίο θεατρικό έργο, μία ιστορική πλέον παράσταση που δεν έχει καμία σημασία η ποιοτική της στάθμη.
Αλλά για την ιστορία να πω ότι ήταν μία καλοκουρδισμένη, δουλεμένη, αισθητικά όμορφη και σκηνοθετικά ρυθμισμένη παράσταση με πολύ καλές ερμηνείες.