«Routes λ2» σε σκηνοθεσία Μαρίας Βαρνακκίδου και δραματουργία Ελλάδας Ευαγγέλου
Η τελευταία δεκαετία έφερε στο προσκήνιο μία νέα γενιά καλλιτεχνών, πιο συγκεκριμένα στον χώρο του θέατρου. Άνθρωποι με φρέσκιες ιδέες, με σπουδές και ερεθίσματα από το εξωτερικό, που δεν περίμεναν την ευκαιρία αλλά την δημιούργησαν, φέρνοντας στην Κύπρο πρωτοποριακές φόρμες θεάτρου είτε μορφές που δεν είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε ξανά στο νησί.
Αυτή η νέα γενιά, μας έμαθε πως μία θεατρική παράσταση δεν πρέπει κατ’ ανάγκην να παρουσιάζεται μέσα στην αυστηρά διαμορφωμένη αίθουσα του θεάτρου αλλά μπορεί να πραγαμτοποιηθεί οπουδήποτε. Η χρήση του χώρου αυτού τις περισσότερες φορές λειτουργούσε συνεκτικά με το έργο, γινόταν κομμάτι της πλοκής, μέρος του σκηνικού ή αποτελούσε ολόκληρο τον χώρο εξέλιξης της υπόθεσης είτε σημειολογικά/συμβολικά είτε και στην πραγματικότητα.
Μέσα από αυτές τις καινοτόμες και ίσως εναλλακτικές παραστάσεις είδαμε το θέατρο της Κύπρου να αναπτύσσεται, να προσεγγίζει νέο κοινό και να μας προσφέρει την τέχνη αυτή μέσα από μία άλλη οπτική. Θυμάμαι τις παραστάσεις «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» σε σκηνοθεσία Μαγδαλένας Ζήρα να πραγματοποιείται στον χώρο της Πράσινης Γραμμής, τον «Βυσσινόκηπο» της Αθηνάς Κάσιου στο εγκαταλελειμμένο λούνα παρκ της Λευκωσίας «Τίβολι», το «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας» πάλι της Κάσιου σε ένα περιβόλι της Λευκωσίας αλλά και την παράσταση «Αριζόνα» από την θεατρική ομάδα «Παράσιτα» στο Διεθνές Φεστιβάλ Κύπρια να χρησιμοποιεί τον εξωτερικό χώρο ενός παλιού εργοστασίου έξω από τη Λευκωσία ως το σκηνικό της. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η παράσταση του Κώστα Σιλβέστρου «Περιμένοντας τον Γκοντό» με χώρο διεξαγωγής της την ταράτσα του Σπιτιού της Συνεργασίας στη Λευκωσία με θέα το Λήδρας Πάλας και την κατεχόμενη πόλη. Τα παραδείγματα αυτά είναι πολλά που με κάνουν ιδιαίτερα περήφανο που έχω την ευκαιρία να τα βιώσω αφού αποτελούν σημαντικό κομμάτι της ιστορίας και εξέλιξης του κυπριακού θεάτρου.
Το θέατρο λοιπόν πάει παντού. Το θέατρο ανοίγει το μυαλό και ανοίγεται διάπλατα, αποκτά ευελιξία και γίνεται ακόμα πιο παιχνιδιάρικο. Μία τελευταία τέτοια θεατρική συνθήκη-η οποία ομολογώ με ενθουσίασε ακόμη περισσότερο-την παρακολούθησα στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Λευκωσίας και πρόκειται για την παράσταση «Routes λ2». Μία ομάδα με μεράκι δημιούργησε μία παράσταση με χώρο δράσης της ένα λεωφορείο του Δήμου Λευκωσίας. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Tο «Routes λ2» σε σκηνοθεσία Μαρίας Βαρνακκίδου και δραματουργία Ελλάδας Ευαγγέλου αποτελεί τη συνέχεια κατά κάποιο τρόπο της προηγούμενης δουλειάς της ομάδας αυτής με τίτλο «Routes». Η παράσταση αυτή είχε πραγματοποιηθεί τον Μάρτιο του 2019 με ιστορίες εμπνευσμένες από το θεατρικό εργαστήρι που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού προγράμματος “Perform to Reform” σε συνεργασία με την ACCEPT ΛΟΑΤΙ - Κύπρου και τους συνεργάτες ΜΚΟ που λάμβαναν μέρος στο πρόγραμμα, από τη Σλοβενία, Β. Μακεδονία, Ολλανδία και Ελλάδα.
Το μικρό λεωφορείο του Δήμου Λευκωσίας έγινε η σκηνή και το σκηνικό της παράστασης, οι θεατές και οι ηθοποιοί, οι επιβάτες και όλοι μαζί πρωταγωνιστές μίας σειράς από σπονδυλωτές ιστορίες με κοινό παρονομαστή τα βιώματα ατόμων της ΛΟΑΤΙ+ κοινότητας. Αφετηρία και προορισμός της 45λεπτης διαδρομής ήταν το Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας και δεν κρύβω πως καθ’ όλη τη διάρκεια της απολαυστικής δράσης είχα τρακ νιώθωντας ότι γίνομαι αδιάκριτος.
Οι τρεις πρωταγωνιστές Κώστας Σιλβέστρος, Γιώργος Κυριάκου και Έλενα Καλλινίκου ανεβοκατεβαίνουν διαδοχικά στο λεωφορείο με τον καθένα να μας μεταφέρει βιώματα και καταστάσεις των ανθρώπων της ΛΟΑΤΙ+ κοινότητας τα οποία βιώνουμε, είδαμε, νιώσαμε, γίναμε μάρτυρες ή αποτελέσαμε κι εμείς ένα τέτοιο παράδειγμα. Οι τρεις ηθοποιοί ήταν απολαυστικοί, άμεσοι και λειτούργησαν αρμονικά στον χώρο. Το κείμενο δια μέσου αυτοσχεδιασμών με έκανε να νιώσω ως ο περίεργος επιβάτης που κρυφακούει την συζήτηση των ατόμων που κάθονται μπροστά ή πίσω του μέσα σε ένα λεωφορείο. Δεκατέσσερεις θεατές βιώσαμε μία μοναδική θεατρική εμπειρία παρακολουθώντας μία ολοζώντανη θεατρική δράση, φρέσκια, αναζωογονητική και ελπιδοφόρα για μέλλον του θεάτρου.
Η απόκτηση παιδιού από ομόφυλα ζευγάρια και η αντιμετώπισή τους, το στερεότυπο της εξωτερικής εμφάνισης των ανθρώπων της ΛΟΑΤΙ+ κοινότητας, η κοινωνική αντιμετώπιση, η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η καταπίεση, η μη αποδοχή από την οικογένεια, η συνθήκη να λες ψέματα για να γίνεσαι αποδεκτός, η συνθήκη να μην είσαι ο ευατός σου, να μην εκφράζεις την σεξουαλικότητά σου και πολλά άλλα βγήκαν προς τα έξω σε μία διαδρομή στους δρόμους της Λευκωσίας. Μέσα σε μόλις 45 λεπτά αυτό το θεατρικό δρώμενο μετέφερε αυτό ακριβώς που βιώνουν σήμερα τα άτομα της ΛΟΑΤΙ+ κοινότητας. Το θέατρο επιτέλεσε τον σκοπό του ακόμα και μέσα σε ένα λεωφορείο.
Το «Routes λ2» θεωρώ πως ήταν η ομορφότερη και πιο συγκινητική ταυτόχρονα στιγμή του φετινού Διεθνούς Φεστιβάλ Λευκωσίας, απόλυτα ταυτισμένο με την φιλοσοφία του και αυτό θα το καταλάβουμε όταν καταλαγιάσει το γιορτινό κλίμα και φτάσουμε στην στιγμή του απολογισμού του.