Περήφανος πια στην κορυφή του Malcesine στη Βόρεια Ιταλία σε υψόμετρο 2 χιλ. μέτρων ξεπερνώντας τον φόβο του τελεφερίκ.
Αν σε ρωτούσαν ποιο είναι το πιο τολμηρό πράγμα που έχεις κάνει στη ζωή σου έχεις απάντηση; Πρόσφατα, μία φίλη, μου έκανε αυτή την ερώτηση και το μυαλό μου πήγε σε κάποιες εφηβικές-νεανικές τρέλες αλλά και σε ταξίδια. Πάλι, όμως δεν μπορώ να πω ότι έκανα το τόλμημα του αιώνα αφού δεν είμαι τέτοιος τύπος.
Από την άλλη πάλι δεν μπορώ να πω ότι είμαι ο άνθρωπος που φοβάται, δεν έχω φοβίες, παρά μόνο σε ό,τι έχει να κάνει με το... ύψος και εκείνα τα θεόμουρλα παιχνίδια που σε στροφογυρίζουν σαν σβούρα στον αέρα! Όχι, ευχαριστώ τέτοια δεν θα πάρω!
Η φράση όμως που λέει: “Ό,τι φοβάσαι, σε ακολουθεί” ισχύει και αυτό μπορώ να σου το εξηγήσω παρακάτω με τρεις μικρές, αστείες (για τους άλλους) περιπετειούλες που βίωσα χωρίς να το καταλάβω σε τρία διαφορετικά ταξίδια μου.
Παρά τον τρόμο μου αποφασίζω να χαμογελάσω για να βγάλω μία αποτυχημένη σέλφι στο τελεφερίκ της Βουδαπέστης.
1. Βουδαπέστη, Αύγουστος 2014
Κούνια μπέλλα από... ψηλά
Αν και έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε, ακόμα θυμάμαι εκείνη τη στιγμή. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Τον Αύγουστο λοιπόν του 2014 βρέθηκα για δεύτερη φορά σε μία από τις ωραιότερες πόλεις της Ευρώπης και μία από τις πιο αγαπημένες μου: τη Βουδαπέστη. Αυτή τη φορά ο λόγος του ταξιδιού θα ήταν ιερός αφού θα πάντρευα εκεί τον καλύτερό μου φίλο. Όλα καλά και όλα ωραία. Ο γάμος υπέροχος, παραμυθένιος με θέα την φωτισμένη Βουδαπέστη αφού ο γάμος έγινε σε ένα πλοιάριο στα νερά του Δούναβη. Αξέχαστο ταξίδι. Παράλληλα, με τα του γάμου όμως είχαμε και τις βόλτες μας. Λίγο πριν το τέλος του ταξιδιού αποφασίσαμε να ανηφορίσουμε προς το κάστρο στην περιοχή της Βούδας χωρίς κανείς να μου πει ότι θα κατεβαίναμε το λόφο με το... τελεφερίκ. Όχι το διάσημο τελεφερίκ της Βουδαπέστης το Buda Hill Funicular αλλά ένα πιο σύγχρονο το Zugliget Chairlift σε πιο ψηλό σημείο με θέα όλη την πόλη.
Φτάνοντας εκεί συνειδητοποιώ ότι ο μοναδικός τρόπος για να κατέβω είναι το τελεφερίκ ή να τηλεφωνήσω σε ταξί. Το τελευταίο λιγάκι δύσκολο στην προκειμένη περίπτωση και ενώ όλη η παρέα ξεκινά να επιβιβάζεται σε μικρά βαγόνια-καρέκλες με τα πόδια σου να κρέμμονται στο κενό δεν έχεις άλλη επιλογή από το να καθίσεις, να κλείσεις τα μάτια και να το υποστείς. Ενώ οι ιπτάμενες καρέκλες των δύο περνούν από μπροστά μου και όλη η παρέα επιβιβάζεται μένω τελευταίος και δεν έχω πια επιλογή. Κάθομαι και ξαφνικά βρίσκομαι στο κενό. Δεξιά και αριστερά μου καταπράσινο δάσος ενώ μπροστά μου απλώνεται η Βουδαπέστη και ο Δούναβης. Αν και μου πήρε μερικά λεπτά για να συνέλθω, σταμάτησα να κοιτάζω στο κενό και έβλεπα μπροστά με τους παλμούς μου να ανεβαίνουν. Έβγαλα και δυο-τρεις κακές φωτογραφίες για να θυμάμαι τη στιγμή αλλά είχα καταφέρει να αντιμετωπίσω όχι να ξεπεράσω την υψοφοβία μου για πρώτη φορά στη ζωή μου.
Η θέα από το τελεφερίκ στην πόλη Jounieh του Λιβάνου μερικά χιλιόμετρα έξω από τη Βυρητό. Αν είναι καθαρός ο καιρός λένε πως φαίνεται και η Κύπρος.
2. Βηρυτός, Σεπτέμβριος 2017
Πετώντας μέσα σε ένα... M&M’s μαμούθ
Η Βηρυτός είναι η αγαπημένη μου πόλη. Ονειρευόμουν χρόνια να την επισκεφτώ αν και απέχει από την Κύπρο αεροπορικώς μόλις 25 λεπτά. Τα κατάφερα λοιπόν πρώτη φορά να ταξιδέψω στην πρωτεύουσα του Λιβάνου το 2017. Η πόλη, οι γεύσεις, οι άνθρωποι, η κουλτούρα και ο πολιτισμός του Λιβάνου είναι τόσο οικεία σε μένα που ένιωσα τη Βηρυτό δική μου πόλη. Ας τα αφήσουμε όμως αυτά. Αν βρεθείς λοιπόν στη Βηρυτό πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφτείς την Harissa στην κορυφή ενός βουνού πάνω από την πόλη Jounieh και φυσικά το πανέμορφο σπήλαιο της Βυρητού Jeita Grotto. Η εκδρομή αυτή κλείστηκε μέσω TripAdvisor με οργανωμένη εκδρομή που σε παραλαμβάνει από το ξενοδοχείο, σε ξεναγεί στα μέρη που επιλέγεις και επιστρέφεις πάλι στο χώρο διαμονής σου. Εκείνο όμως που δεν υπολόγισα είναι πως το κατέβασμα από το βουνό, την Παναγία Harissa και το σπήλαιο θα γινόταν με τι άλλο; Με τελεφερίκ. Περιμένοντας στην ουρά για επιβίβαση θυμάμαι πως δάγκωνα τη γλώσσα μου ώστε ο πόνος να υπερτερεί της σκέψης και της υψοφοβίας. Το καλύτερο; Τα βαγόνια του τελεφερίκ έμοιαζαν με γιγάντιες M&M’s καραμέλες που μέσα χωρούσα 4 άτομα. Συνειδητοποιώντας οτι η σειρά μου πλησιάζει ρώτησα αν υπάρχει άλλος τρόπος για να κατέβω και με αυστηρό ύφος η ξεναγός μου λέει: με τα πόδια αλλά δεν θα μας προλάβεις, δεν μπορούμε να σε περιμένουμε. Ξεροκατάπια. Η σειρά μου φτάνει και αντί 4 επιβιβαζόμαστε 3 άτομα με αποτέλεσμα το βαγόνι να γέρνει στην πλευρά μου. Ένιωσα να αδειάζω όλος, να φεύγουν από μέσα μου τα σωθικά μου και να ανοίγει το βαγονάκι και να γκρεμοτσακίζομαι. Η παρέα μου να γελάει, να βγάζει φωτογραφίες, σέλφι ενώ ο απέναντι τύπος από το Νεπάλ να με έχει πάρει χαμπάρι και να κρυφογελάει. Εγώ είχα γίνει μπλε από τον φόβο μου μέχρι που αιωρούμαστε πλέον σε μεγάλο ύψος στον αέρα και... κόβεται το ρεύμα! Ναι! Κρεμμόμαστε σε ύψος 25-30 μέτρων και μία ακόμα διακοπή ρεύματος πράγμα συνηθισμένο για το Λίβανο έρχεται σαν το κερασάκι στην τούρτα. Εκεί σκέφτηκα πως μέχρι εδώ ήταν πεθαίνω και κοιτάω τα πόδια μου. Τα λεπτά που κρεμμόμασταν στον αέρα μου φάνηκαν αιώνας και είπα ας βγάλω κι εγώ καμία φωτογραφία να θυμάμαι αν ζήσω το γεγονός. Νομίζω με αυτό το περιστατικό είχα ξεπεράσει τον φόβο μου για τα τελεφερίκ μέχρι και που θα ήθελα να το ξανακάνω στο μέλλον.
3. Βόρεια Ιταλία, Ιούνιος 2018
Πιο ψηλά κι από τα σύννεφα
Τον Ιούνιο του 2018 ταξίδεψα με την Cyprus Airways και μία υπέροχη παρέα μέχρι την μαγευτική Βερόνα και περιηγηθήκαμε στην πανέμορφη περιοχή της μεγαλύτερης λίμνης της Ιταλίας, τη Garda στη Βόρεια πλευρά της χώρας. Ανάμεσα σ’ όλα όσα τα εντυπωσιακά που είδαμε και βιώσαμε από αυτό το ταξίδι ήταν φυσικά και η χρήση τελεφερίκ σε ύψος δύο χιλιάδων μέτρων παρακαλώ όπου η θερμοκρασία έπεφτε στους 10 με 12 βαθμούς Κελσίου. Φτάνοντας στην πόλη Malcesine επιβάλλεται να ανέβεις στο τελεφερίκ για να βιώσεις αυτή τη φοβερή εμπειρία. Η απόφαση να ανέβω σε αυτό το τόσο απότομο τελεφερίκ δεν μπορούσε να αλλάξει.
Ήμουν καλεσμένος πρώτον, έπρεπε να είμαι ευγενικός και δεύτερον ήμουν με ανθρώπους που δεν γνώριζα τόσο καλά ώστε να τους πω: “Γεια σας καλά να περάσετε φοβάμαι να ανέβω θα σας περιμένω κάτω”. Αυτό βέβαια ξεπεράστηκε μόλις ακόμα ένας της παρέας εξέφρασε τον δικό του φόβο ξεθάρρεψα. Μετά από προτροπές θυμήθηκα την Βυρητό και είπα θα το τολμήσω. Ομολογώ πως το τελεφερίκ αυτό είναι πολύ άνετο χωρητικότητας 48 ατόμων διότι σε κάποιο σημείο κατεβαίνει και επιβιβάζεσαι σε ένα δεύτερο. Έτσι ο τρόμος γίνεται διπλός. Το δεύτερο βαγόνι είναι και περιστρεφόμενο ώστε να σου δώσει μία αίσθηση 360 μοιρών της θέας την οποία ομολογώ πως είδα από τις φωτογραφίες των συνταξιδιωτών μου αργότερα διότι σε όλη της διάρκεια της ανόδου αλλά και καθόδου έβλεπα το πάτωμα.
Κατεβαίνοντας και στη συνέχεια βλέποντας τα βίντεο των υπολοίπων αντιλήφθηκα πως ο φόβος εκείνο που κάνει είναι να με κρατάει πίσω. Αποφάσισα λοιπόν πως την επόμενη φορά θα είμαι πιο τολμηρός, θα ξεπεράσω αυτό τον ηλίθιο φόβο και θα απολαύσω τη στιγμή. Μην σου πω ότι θα το επιδιώξω κιόλας!