«Still! Ένα άγαλμα που γύρισε τον κόσμο», μία ιδεά του Σταύρου Σταύρου, σε σκηνοθεσία και χορογραφία των Κώστα Σιλβέστρου και Παναγιώτη Τοφή
Το 2016, στο Διεθνές Φεστιβάλ Αρχαίου Ελληνικού Δράματος εκείνου του καλοκαιριού ξεχώρισε μία παράσταση από την Κύπρο, ο Πλούτος του Αριστοφάνη, του πρωτοεμφανιζόμενου τότε 27χρονου σκηνοθέτη Κώστα Σιλβέστρου. Ήταν ίσως η πρώτη φορά που είδα κυπριακό κοινό όρθιο να χειροκροτάει ασταμάτητα μία παράσταση που άφησε εποχή. Η φρέσκια ματιά, ο αυθορμητισμός, το χιούμορ και η ευαισθησία του Σιλβέστρου ήταν εκείνα τα στοιχεία που οδήγησαν στην επιτυχία εκείνης της παραγωγής η οποία συμπεριλήφθηκε στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ εκείνης της χρονιάς κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή.
Η επιτυχημένη πρώτη εμφάνιση του Κώστα Σιλβέστρου δεν ήταν τυχαία αφού η πορεία του είχε συνέχεια. Μετά την βράβευσή του ως Καλύτερος Σκηνοθέτης από τα Βραβεία Θεάτρου ΘΟΚ εκείνης της χρονιάς ακολούθησαν άλλες αξιοσημείωτες σκηνοθετικές δουλειές του. Το «Cock» στη Νέα Σκηνή του ΘΟΚ, η «Μαιρούλα», ο «Μικρός Πρίγκιπας», ο «Ρωμαίος και η Ιουλιέτα» του Μποστ, ο «Πινόκιο» στο θέατρο Αντίλογος, ο «Αριστοφάνης τόσος δα» στον ΘΟΚ και το πρόσφατα πολυσηζητημενο «Περιμένοντας τον Γκοντό». Ο Σιλβέστρος καταφέρνει να «πειράζει» με μαεστρία τα έργα που σκηνοθετεί, να τα φρεσκάρει και να ρίχνει την αστερόσκονή του. Προσεγγίζει τα έργα με την καρδιά και καταφέρνει να συγκινεί κάθε φορά τους θεατές του περνώντας κάτω στην πλατεία τη δική του ευαισθησία.
Αυτό ήταν και το κύριο συστατικό της τελευταίας του δουλειάς που παρουσιάστηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Λευκωσίας. Το έργο «Still! Ένα άγαλμα που γύρισε τον κόσμο», μία ιδεά του Σταύρου Σταύρου, σε σκηνοθεσία και χορογραφία των Κώστα Σιλβέστρου και Παναγιώτη Τοφή και μουσική Θόδωρή Οικονόμου ζωντάνεψε στη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Λευκωσίας μία πολύ γλυκιά ιστορία, γεμάτη αγάπη, αλληγορίες, συμβολισμούς με περίσσια ευαισθησία και τρυφερότητα. Ένα έργο που μιλάει για την αγάπη γραμμένο σε μία ακατανόητη, επινοημένη από τους συντελεστές γλώσσα. Ίσως γιατί και η αγάπη είναι κάποιες φορές ακατονόητη ή δεν χρειάζεται καμία γλώσσα για να την εξηγήσει.
Η ιστορία ενός κοριτσιού που θαλασσοδέρνεται, φτάνει με τη βάρκα του σε ένα μέρος, χαμένη μακριά από τους δικούς της ανθρώπους. Ένα παιδί της προσφυγιάς που αναζητάει την ελπίδα πέρα από την πατρίδα της που ίσως κάποιος πόλεμος και κάποιοι στρατιώτες την ανάγκασαν να φύγει. Σε ένα ταξίδι αναζήτησης του πατέρα της η μικρή προσφυγοπούλα συναντάει ένα άγαλμα-στρατιώτη που ξαφνικά ζωντανεύει και γίνεται ο συνοδοιπόρος και φίλος της σε αυτό το ταξίδι αναζήτησης. Εκείνο το σύμβολο του πολέμου που καίει το όπλο του για να ζεσταθεί το μικρό κορίτσι από το κρύο και εκείνο μετατρέπεται σε ένα κόκκινο μπαλόνι. Μία από τις πιο όμορφες εικόνες της παράστασης ήταν η ομπρέλα-μέδουσα που κατεβαίνει για να προστατέψει τους ήρωες από τη βροχή. Μία μέδουσα που ζει στη θάλασσα και τσιμπάει αλλά τώρα προστατεύει και μας παραπέμπει στο κολύμπι στη θάλασσα του κοριτσιού που γίνεται για εκείνη παιχνίδι όμως για χιλιάδες άλλα προσφυγόπουλα υγρός τάφος.
Η μαγεία της κινηματογραφικής μουσικής του Θοδωρή Οικονόμου έδεσε αρμονικά με τις παραμυθένιες εικόνες που έστησαν αριστοτεχνικά οι Κώστας Σιλβέστρο και Παναγιώτης Τοφή με την σκηνογράφο Κωνσταντίνα Ανδρέου. Μία ώρα μουσικής πανδαισίας γέματης αλληγορίες και μηνύματα που τα μικρά παιδιά προπαθούσαν να εντοπίσουν. Οι πιο απολαυστικές στιγμές της παράστασης ήταν οι αυθόρμητες αντιδράσεις των παιδιών. Οι προσπάθειές τους να εξηγήσουν τη γλώσσα των ηρώων, να κατανοήσουν τι λένε και γιατί το λένε. Κάθε εικόνα λειτουργούσε εκστατικά για τα παιδιά τα οποία κρυφάκουγα να απολαμβάνουν στην πίσω μου σειρά. Οι πρώτες κινήσεις του αγάλματος που υποδυόταν ο Αντρέας Κουτσόφτας εντυπωσίαζε τους μικρούς θεάτες, η Χριστίνα Παπαδοπούλου ιδανική επιλογή στον ρόλο του κοριτσιού ξετύλιξε για άλλη μια φορά το ταλέντο της ενώ ιδιαίτερα απολαυστικός ήταν ο Άντονυ Παπαμιχαήλ σε όλα του διασκεδαστικά περάσματα και μεταμορφώσεις.
Αυτή η ανάγκη μας να εξηγάμε τα πάντα ίσως είναι και εκείνο που μας κάνει να χάνουμε το νόημα των στιγμών της ζωή μας. Η μικρή ηρωίδα μιλούσε σε μία γλώσσα που δεν καταλάβαινε κανείς κι όμως κατάφερε να γυρίσει τον κόσμο και να βρει ξανά τον πατέρα της. Τα μικρά παιδιά έμπαιναν στη διαδικασία να εξηγήσουν τα λεγόμενα της αντιλαμβανόμενα απόλυτα τα συναισθήματα της. Αυτό ακριβώς ήταν και η ουσία της παράστασης ότι η αγάπη και η αλληλοκατανόηση μεταξύ των ανθρώπων δεν εκφέρονται με λέξεις, κοινά επικοινωνιακά εργαλεία και χειρονομίες. Εκφράζονται με πράξεις, βλέμματα, συναισθήματα. Η αγάπη δεν εκφέρεται, σε όλες τις γλώσσες είναι ίδια.