Τέλη Ιουλίου το 2007, τέτοιες μέρες όπως οι σημερινές, έκλεινε ένας από τους ωραιότερους κύκλους της ζωής μου. Δύο πανέμορφα και ξέγνοιαστα χρόνια στα αγαπημένα μου Ιωάννινα στριμώχνονταν σε δύο μεγάλες, βαριές βαλίτσες με πολλά βιβλία και γλυκές αναμνήσεις από την πόλη που αγάπησα όσο καμία. Άφηνα πίσω μου τη φοιτητική ζωή, τα ονειρεμένα Ιωάννινα και επέστρεφα στη βάση μου. Τα ψέματα τελείωναν. Η ενηλικίωσή μου ξεκινούσε...
Ως φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, από το 2001 μέχρι και το 2005, έψαχνα τρόπους για να ξεφύγω από την απομόνωση του νησιού μου και να ταξιδέψω. Εξοικονομούσα όσο μπορούσα χρήματα για να μπορώ να επισκέπτομαι τους φίλους μου που σπούδαζαν στην Ελλάδα. Εκεί, συνειδητοποιούσα το λάθος μου κατά κάποιο τρόπο να επιλέξω το Πανεπιστήμιο Κύπρου για σπουδές και όχι την Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη, πράγμα που θα μου επέτρεπε να γνωρίσω τόσο την Ελλάδα όσο και άλλες κοντινές χώρες με φθηνά ναύλα.
Επιστροφή στα Γιάννενα ως τουρίστας πια το 2015.
Το ένα ταξίδι έφερε το άλλο και στο μυαλό μου άρχισε να μπαίνει η ιδέα του Erasmus, του προγράμματος ανταλλαγής φοιτητών. Για πρώτη φορά στη ζωή μου έγινα τολμηρός και παρά τις όποιες αντιδράσεις και αμφιβολίες το τόλμησα. Έτσι για ένα ολόκληρο εξάμηνο βρέθηκα φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, να ζω στις φοιτητικές εστίες και να βιώνω τις ομορφότερες ημέρες της ζωής μου. Γνώρισα ανθρώπους από πολλές χώρες, τόσο της ΕΕ όσο κ άλλες. Μοιραζόμουν το δωμάτιο μου με τον Αλεξάντερ από τη Βουλγαρία και αμέσως έγινα ο δάσκαλός τους στα ελληνικά ως ο μοναδικός ελληνόφωνος φοιτητής Εrasmus στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.
H περίφημη λίμνη των Ιωαννίνων, η οποία έχει όνομα και λέγεται Παμβώτιδα.
Έμεινα στα Γιάννενα από τον Ιανουάριο του 2003 μέχρι και τον Ιούλιο του 2004 έχοντας πλέον ερωτευτεί αυτή την πόλη των θρύλων, όπως λέγεται. Εκεί κατάλαβα πως δεν είμαι μόνος μου σε αυτό τον κόσμο. Άρχισα να συνειδητοποιώ πως η Κύπρος δεν είναι το κέντρο του κόσμου και οι Κύπριοι οι καλύτεροι κάτοικοι του πλανήτη. Τότε, άρχισε μέσα μου να μπαίνει το μικρόβιο να θέλω να γνωρίσω τον κόσμο και να ταξιδεύω.
Φθινοπωρινό σκηνικό στην περιοχή του παραλίμνιου στα Ιωάννινα.
Επιστρέφοντας στην Κύπρο, συνέχισα τις σπουδές μου, πήρα το πτυχίο μου και για διάφορους λόγους τότε αποφάσισα να κάνω το μεταπτυχιακό μου στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Για πρώτη φορά εκείνη τη χρονιά οι κανόνες εισδοχής άλλαξαν με απαραίτητο κριτήριο τις γραπτές εξετάσεις. Χωρίς ιδιαίτερη προετοιμασία κάθισα στις εξετάσεις και απέτυχα. Σήμερα, σκέφτομαι πως ήταν ό,τι καλύτερο για μένα αυτό αφού έτσι άνοιγε ο δρόμος για μεταπτυχιακό στα Ιωάννινα. Απέρριψα χωρίς δεύτερη σκέψη την προοπτική του Λονδίνου και αποφάσισα να διαβάσω το καλοκαίρι που είχα μπροστά μου και τον Σεπτέμβριο να πάω στα Γιάννενα για να δώσω εξετάσεις. Έτσι κι έγινε! Όχι μόνο πέρασα πρώτος στις γραπτές εξετάσεις αλλά είχα πάρει πολύ καλές κριτικές από τους καθηγητές μου και στην προφορική εξέταση που ακολούθησε. Ένα όνειρο γινόταν πραγματικότητα. Νομίζω η ημέρα που είδα τα αποτελέσματα ήταν η πιο ευτυχισμένη της ζωής μου.
Τα Γιάννενα, θεωρώ πως είναι μία δεύτερη πατρίδα, η πόλη της καρδιάς μου. Τέτοιες μέρες, τέλη Ιουλίου θυμάμαι όλη αυτή τη διαδρομή και σκέφτομαι πως τίποτα δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικό. Πιστεύω ακράδαντα πλέον, πως στη ζωή μας, αυτό που είναι το καλύτερο για εμάς να γίνει θα τα φέρει με τέτοιο τρόπο η μοίρα, το κάρμα, η τύχη δεν ξέρω τι, αλλά αυτό θα γίνει. Μία κατάσταση την οποία βίωσα σε αρκετές σημαντικές μεταβατικές περιόδους της ζωής μου. Πάντα να ξέρεις πως ό,τι είναι καλό για σένα την στιγμή εκείνη θα γίνει, θα τα φέρει έτσι η ζωή σου που θα γίνει. Μην προσπαθήσεις να εκβιάσεις καταστάσεις και να πιέσεις τα πράγματα. Ό,τι και να κάνεις η ζωή θα σου δείξει το δρόμο σου.
Η περιοχή του Κάστρου στην παλιά πόλη των Ιωαννίνων, το Ιτς Καλέ και το σπίτι του Αλή Πασά.
Τον Ιούλιο λοιπόν του 2007 επιστρέφω στην Κύπρο. Τότε, συνειδητοποίησα οτι πολύ καλά έκανα που έμεινα Κύπρο για πτυχίο και έφυγα αργότερα για μεταπτυχιακό στα Γιάννενα. Μπήκα αμέσως χωρίς να το καταλάβω στη δημοσιογραφία. Τότε, όλα ήταν αλλιώς στον τομέα αυτό. Για μένα δεν ήταν δουλειά, ήταν το χόμπι μου. Αγαπούσα κάθε λεπτό και κάθε ημέρα της δουλειάς μου μέχρι που άρχισε σταδιακά να δείχνει τα δόντια της η κρίση και στην Κύπρο. Πέρασα όμορφα αλλά και πολύ δύσκολα. Καμία φορά όταν πιέζεις τον εαυτό σου και ξεπερνάς τα όρια σου το σώμα σου αντιδρά. Η ψυχή σου ασθενεί. Τότε πρέπει να βάλεις πάνω από όλα εσένα, την υγεία και την ψυχική σου ηρεμία.
Μέσα σε αυτά τα 13 χρόνια που εργάζομαι αυτό έκανα. Αποφάσισα πως πολυτιμότερο πράγμα στη ζωή μου είμαι εγώ. Καμία δουλειά, κανένας εργοδότης και ούτε τα πολλά λεφτά.
Από την 1η Ιουλίου είμαι άνεργος, χωρίς δουλειά, χωρίς κάτι σταθερό να με περιμένει σε εργασιακό επίπεδο σε μία από τις δυσκολότερες, ίσως, περιόδους της κυπριακής οικονομίας. Δεν σκέφτηκα στιγμή πως άφησα πίσω μου μία “σίγουρη” δουλειά, ένα πολύ καλό μισθό και ένα σταθερό πρόγραμμα 9 με 6 κλεισμένος σε ένα γραφείο, μπροστά από ένα υπολογιστή σε ένα τομέα εκτός δημοσιογραφίας πλέον που δεν είχα καταλάβει τι ακριβώς έκανα εγώ εκεί.
Η ομορφιά της λίμνης των Ιωαννίνων.
Μπήκα στο ανεργιακό και ξεκίνησα να σκέφτομαι πια όλα εκείνα που κάνουν εμένα χαρούμενο και κανέναν άλλο. “Τι θέλεις Μιχάλη να κάνεις στη ζωή σου;”. Αυτό να κάνεις. Όπως μου είπε και μια φίλη μόλις παραιτήθηκα και την ευγνωμονώ πως “η κρίση είναι για τους τολμηρούς”. Δεν ξέρω αν είμαι τολμηρός αλλά μέσα σε αυτές τις 23 ημέρες χωρίς δουλειά, ωράριο, αφεντικό και deadlines αντιλήφθηκα πως οι άνθρωποι δεν είμαστε φτιαγμένοι για να κλεινόμαστε μέσα σε ένα γραφείο, μπροστά από ένα υπολογιστή, με τη δουλειά καμιά φορά να μας κάνει δυστυχισμένους. Οι άνθρωποι είμαστε δημιουργικοί-εγώ τουλάχιστον-και η δημιουργικότητα είναι το οξυγόνο μας.
Αυτές τις 23 ημέρες αναπνέω οξυγόνο, κάνω όνειρα για το μέλλον, συζητώ τα επόμενα μου βήματα, απολαμβάνω κάθε στιγμή με τον εαυτό μου και χαμογελώ. Διότι ξέρω, πως τα πράγματα θα έρθουν όπως ακριβώς πρέπει να είναι για μένα. Και αυτό είναι δοκιμασμένο!